Warzywa w pracowni

Każdy ma swoje powody, dla których przewraca swoje życie do góry nogami i chce mu się chcieć.  Powinnam przede wszystkim napisać, że moja mama zmarła na nowotwór trzustki, a babcia na nowotwór jelita grubego. Tu mogłabym postawić dużą kropkę. Ale ta wiedza, nie wystarczyła mi, żeby zmienić sposób życia. A powinna. Wiedza o kryzysie klimatycznym towarzyszy mi od dawna i swoimi małymi decyzjami od zawsze starałam się oszczędzać zasoby, które mamy. Chcę, żeby mój syn mógł wyjść na łąkę, wykąpać się w jeziorze i zjeść jabłko z drzewa. Wyeliminowałam plastikowe butelki, segreguję śmieci, ale codziennie miałam wrażenie, że to śmiesznie mało. Czułam się bezradna i w końcu wydawało mi się, że nic nie warto robić.  Kiedy kolega w pracy opowiedział mi o wpływie hodowli zwierząt na środowisko - nie dotarło. Ale zakiełkowało. W końcu któregoś dnia byłam gotowa zmierzyć się z tą wiedzą i odpowiedzialnością za nią. Obejrzałam "Forks over knifes" i nie było już odwrotu. Link do filmu:  Fork

Jeśli masz wrażenie, że ilość otaczających Cię przedmiotów jest przytłaczająca spróbuj wyzwania minimalistów. W skrócie polega na tym, żeby przez 30 dni codziennie pozbyć się kolejno 1,2,3 ... 30 rzeczy. W sumie pozbędziesz się około 465 niepotrzebnych przedmiotów.  Co zrobić z rzeczami, których chcesz się pozbyć?  Posegregować, wrzucić do odpowiednich pojemników lub puścić w świat poprzez lokalną grupę "Uwaga śmieciarka jedzie" na Facebooku. Możesz sprzedać ubrania na Vinted, sprzęty na OLX. Zależy ile masz na to energii i chęci.  Dla mnie to bardzo cenne ćwiczenie i wcale nie muszę kończyć go na dniu 30. Jeśli w międzyczasie zrobię sobie przerwę, z przyjemnością powrócę. Co mi to daje? Wolną przestrzeń, mniej przedmiotów do obsługi i wycierania kurzu, więcej czasu dla siebie i innych. Dzięki wyzwaniu w mojej szafie mam tylko ulubione rzeczy. W kuchni tylko naczynia, których używam. Na półce książki, do których wracam. Zmieniło moją perspektywę i podejście do zakupów oraz pl

Nie lubię obsługiwać przedmiotów.  Serwisowanie, czyszczenie, kupowanie specjalnych płynów, pranie ręczne, prasowanie. Otaczanie martwych rzeczy atencją i energią. To nie dla mnie. Im bardziej przedmioty służą mi, a nie ja im tym lepiej. Jest tyle fajnych, kreatywnych i ciekawych zajęć, że trudno mnie zagonić do szorowania tylnej rurki super wypasionego ekspresu do kawy :). Niestety oznacza to też, że trudno mi się było zmobilizować do regularności w podejściu do zwykłych domowych obowiązków, ale na to też znalazłam sposób, którym się podzielę. Intuicyjnie czułam, że nadmiar nie jest dla mnie. Choć cały mój świat tonął w przedmiotach. Aż któregoś dnia natknęłam się na wykład Minimalistów - panów Joshua Fields'a Millburn & Ryan'a Nicodemus'a. Strona internetowa Minimalistów:  https://www.theminimalists.com/ , polecam też filmy, np. ten dostępny na netflixie. To było trochę takie wielkie BAM! Chwila oświecenia i zrozumienia, że to co czuję ma sens. Tylko co dalej? Fajnie

Powiem to wprost. W moim rodzinnym domu zawsze panował chaos. W każdej dziedzinie i w każdej duszy. Jak to się przełożyło na moje życie? Dokładnie tak, jak myślisz. Przez około 40 lat udawałam, że tak być powinno. Kiedy jako dorosła osoba i rodzic poczułam chęć zapanowania nad otaczającym mnie bałaganem, czekało mnie mnóstwo wyzwań. Czułam się jak robocik Wall-e przed stertą cywilizacyjnych śmieci. Trochę samotna w tej walce. Najważniejsze jednak, że postanowiłam przestać udawać, że artystyczny bałagan mi sprzyja, że wiem gdzie co mam i że życie z dnia na dzień to przygoda. Wcale nie. Zwróciłam uwagę na style życia i metody, które chowając się za własnymi słabościami, do niedawna wyśmiewałam. Studiowałam blogi, filmy, systemy. Wzięłam udział w inspirujących szkoleniach. I tak krok po kroku czerpałam metody, narzędzia i sposoby na ułożenie swojego świata. Zanim jednak przeszłam do tematu zmian i ich wdrożenia postanowiłam sobie jedno: "biorę odpowiedzialność za swoje życie, przesta

Miałam pod górkę. Od dziecka wysoko wrażliwa, empatyczna i chłonąca świat jak gąbka dorastałam w rodzinie, która utrzymywała się między innymi z hodowli zwierząt futerkowych. Mój tata był myśliwym, a całe nasze życie toczyło się wokół mięsnych zapasów i smaków. Czułam się jak królik w wilczym gnieździe. Tak jakbym trafiła na ten świat przez pomyłkę. Moja pierwsza dorosła decyzja po wyprowadzeniu się z domu to wegetarianizm. Byłam w tym zacięta i wytrwała. Żeby zrobić zakupy potrafiłam przejechać pociągiem ponad 100 km do najbliższego większego miasta ze sklepem ze zdrową żywnością. Swoją wiedzę czerpałam z zagranicznych przedruków i z gazety "Wegetariański świat". Mało było zrozumienia dla mojego sposobu życia. Można w skrócie powiedzieć, że notorycznie byłam straszona konsekwencjami zdrowotnymi.  Aż przyszły studia, pierwsze prace i ekstremalne wyjazdy w nieznane. Wegetarianizm poszedł w zapomnienie, a ja popadłam w wir obowiązków, jedzenie w trasie i płynięcie nurtem "